Les rapports entre le Parti communiste roumain et le Parti communiste de Grèce de 1956 à 1968 : de la déstalinisation à la scission du Parti grec (1968) : Relations between the Romanian Communist Party and the Greek Communist Party from 1956 to 1968: from De‑Stalinization to the Greek Party Split (1968) : Οι σχέσεις ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρουμανίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας από το 1956 ως το 1968: από την αποσταλινοποίηση ως τη διάσπαση του Κόμματος της Ελλάδας (1968)

En 1968 et dans les années 1970, l’indépendance relative de la Roumanie par rapport à l’URSS permit l’accomplissement de la scission du Parti communiste de Grèce, un processus compliqué, médiatisé par les interventions multiformes de l’URSS au sein du Parti grec. La scission fut une potentialité de plus en plus apparente dès le moment où les communistes grecs prirent conscience des conséquences dramatiques de la défaite stratégique de 1949 à la fin de la guerre civile. D’un autre côté, cette période posa les jalons d’un humanisme diffus. En 1968, sous la pression du changement progressif de la politique extérieure de l’URSS et des problèmes du camp socialiste, ce courant humaniste se scinda en deux : le courant humaniste apologétique s’aligna sur la politique du PCUS ; il chercha à se cramponner à la politique de Bucarest pour subsister politiquement et économiquement. Dans les deux cas, leur dépendance était absolue. L’axe moscovite et l’axe roumain n’étaient que la preuve de la défaite définitive des communistes grecs dans cette conjoncture historique précise, polarisée par la guerre froide.

In 1968 and during the 70’, the relative independence of Romania from the Soviet side allowed the completion of the split of the Communist Party of Greece (KKE). This is a complicated process, mediated by the multifaceted interventions of the Soviet Union (USSR) within the Greek Party. The split was an increasingly apparent potentiality as soon as the Greek Communists realised the dramatic consequences of the strategic defeat of 1949, following the end of the civil war. On the other hand, this period established the foundation of a vague humanism. In 1968, under the pressure of the progressive changes in the foreign policy of the USSR and the problems of the socialist camp, this mode of humanism split into two: the apologetic mode of humanism aligned itself with the policy of the Communist Party of the Soviet Union (CPSU); the centrifugal humanist mode tried to cling on to the policy of Nicolae Ceaușescu in order to survive politically and economically. In both cases, their dependency was absolute. The Russian axis and the Romanian axis are the proof of the final defeat of the Greek communists in this specific historical conjuncture, polarised by the Cold War.

Το 1968 και κατά τη δεκαετία του '70, η σχετική ανεξαρτησία της Ρουμανίας από τη Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ) επέτρεψε την ολοκλήρωση της διάσπασης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας. Πρόκειται για μια περίπλοκη διαδικασία, η οποία παρουσιάζεται μέσω των πολύμορφων επεμβάσεων της ΕΣΣΔ εντός του ελληνικού κόμματος. Η διάσπαση ήταν όλο και περισσότερο εμφανής ως δυνατότητα από τη στιγμή όπου οι Έλληνες κομμουνιστές συνειδητοποίησαν τις δραματικές συνέπειες της στρατηγικής ήττας του 1949 μετά το πέρας του εμφυλίου πολέμου. Από μια άλλη πλευρά, αυτή η περίοδος προετοίμασε το έδαφος για την εδραίωση ενός ακαθόριστου ουμανισμού. Το 1968, υπό την πίεση των προοδευτικών αλλαγών της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ και των προβλημάτων του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, αυτό το ουμανιστικό ρεύμα διαχωρίστηκε σε δύο τάσεις : το απολογητικό ουμανιστικό ρεύμα ευθυγραμμίστηκε με την πολιτική του Κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), ενώ, το κεντρόφυγο ουμανιστικό ρεύμα προσκολλήθηκε στην πολιτική της Ρουμανίας προκειμένου να επιβιώσει πολιτικά και οικονομικά. Και στις δύο περιπτώσεις η εξάρτηση υπήρξε απόλυτη. Ο άξονας της Μόσχας και ο αντίστοιχος του Βουκουρεστίου αποτέλεσαν την απόδειξη της οριστικής ήττας των Ελλήνων κομμουνιστών στην συγκεκριμένη αυτή ιστορική συγκυρία, η οποία «πολώθηκε» ιδιαίτερα από τις πραγματικότητες του ψυχρού πολέμου.